W czasie kiedy było jeszcze normalnie i spokojnie na świecie. Można było wyruszyć na podbój nieznanego. To tu, to tam. Od dłuższego czasu chodziła mi myśl po głowie, aby spakować się w plecak i wyruszyć w podroż dookoła świata, a szczególnie po Azji. Oczywiście było wiele przeciw. Koszty, zarobki, urlop, czas obowiązki na miejscu, rodzina i tak dalej. Dlatego odwlekałem co chwila ten pomysł na później i inny „lepszy” czas. Aż pewne wydarzenia w życiu dały mi dużo do myślenia. Wyhamowały codzienną gonitwę i dały okazje do przewartościowania życia oraz wielu innych kwestii. Kolejnymi katalizatorami były: słowa przyjaciela, dokument w telewizji i „Wake up call”. Do tego ostatniego pojęcia  wrócę jeszcze w  kilka razy.

Pamiętam jak przyjaciel powiedział mi, że on nie umie pojąć tego jak można tak w kółko bez przerwy pracować i zadawalać w kółko wszystkich bez wytchnienia. Lecieć od zadania do zadania i nie robiąc przerwy, urlopu. Ani nic dla siebie. Co gorsza odkładając siebie na później. Nie zapomnę tej myśli i jego prośby.  „Kiedy w końcu upadniesz, wypalisz się, zabraknie powietrza. Zatrzymaj się na chwilę, złap oddech i zrób w końcu coś tylko dla siebie. Nie po to, żeby zadowolić mnie, rodzinę, wszystkich dookoła tylko siebie samego. SIEBIE SAMEGO. Zrób to co od dawna Ci chodzi po głowie. Niech to będzie tylko dla Ciebie. Nagrodź sam siebie za te wszystkie lat pracy, poświęcenia i zapier…”